Op het eiland Hawaii, leefde eens een man, Keawe genaamd. Keawe was arm, dapper en had een enorm doorzettingsvermogen. Hij was bovendien een eersteklas zeeman die enige tijd op stoomschepen van het eiland gevaren had. Ook was hij stuurman geweest op een walvisvaarder bij de kust van Hamakus. Hij had het plan om its van de grote wereld en van vreemde steden te zien en vertrok op een schip dat naar America voer. In New York liep hij door de straten en zag de grote huizen aan beide zijden van de weg. “Wat een prachtige huizen!�, dacht hij, “en wat moeten de mensen die er wonen gelukkig zijn�.Terwijl hij stil stond voor het mooiste huis van de straat, merkte hij de man op, die vanuit ht kraakheldere venster naar hem keek. De man was tamelijk oud, was kalend, had een zwarte baard en een erg verdrietige uitdrukking op zijn gezicht.
De oude man begon te glimlachen. Hij knikte en gebaarde Keawe binnen te komen. “Dit fraaie huis is van mij,� zei de man, en hij zuchtte bedroefd. “Zou je alle kamers eens willen zien?� En de man leidde Keawe helemaal rond, van de kelder tot de zolder. “Wat een prachtig huis is dit, als ik in zo’n huis zou mogen leven zou ik stralen van geluk� zei Keawe.
“Er is geen enkele reden, waarom jij niet in zo’n huis zou kunnen wonen, of misschien een nog mooier huis� zei de man. “Je hebt geld neem ik aan?�. Keawe had 50 euro, maar een huis als dit zal meer dan vijftig euro kosten. De man ging aan het rekenen. “Het is jammer, dat je niet meer hebt,� zei hij, “want dat zal in de toekomst wel eens moeilijkheden kunnen veroorzaken, maar goed, voor 50 euro zal ik je de wonderlamp verkopen.�.
Keawe reageerde verbaasd. De man liet een wonderlamp zien. Keawe geloofde het eerst niet, maar de man ging verder. “Ik heb alles wat ik wens, maar ik word oud�, zei de man, “en één ding kan die geest in de lamp niet: hij kan ons leven niet langer maken. Het zou ook niet eerlijk van me zijn het nadeel van het bezit van de fles voor je verborgen te houden, want als je hem nog in je bezit hebt als je sterft, dan zul je voor eeuwig branden in de hel�. “Dat is ongetwijfeld een groot nadeel!� riep Keawe, maar hij was toch wel geïnteresseerd geraakt. “Hoe moet ik nou weten of dit echt een wonderlamp is?� vroeg Keawe. “Je kunt onmiddellijk de proef op de som nemen,� antwoordde de man. “Geef mij jouw 50 euro, neem de fles en wens, dat de vijftig euro in je zak terugkomt. Gebeurt dat niet, dan verzeker ik je op mijn woord van eer, dat ik de koop teniet doe en je je geld teruggeef. Keawe kocht de fles en wenste zijn 50 euro terug. Keawe voelde in zijn jaszak en warempel, de 50 euro waren terug.
De man vertelde dat de enige manier om van de lamp af te komen was om hem door te verkopen voor minder dan de waarde waarvoor hij oorspronkelijk gekocht was.
Keawe ging met de lamp naar zijn vriend Lopaka. “Dit is een vreemd geval�, zei Lopaka, “en ik vrees, dat je door die lamp ook in moeilijkheden zult raken. Maar vast staat dat je ook maar moet proberen de voordelen uit die koop te halen. Neem een besluit wat je wil, wens alles en ik koop de lamp van je over voor 49,99 euro. Ik heb altijd de droom gehad een eigen schip te bezitten�.
Keawe wenste een enorm huis op Hawaii, vlakbij de hoofdstad Honolulu en verkocht de wonderlamp door aan Lopaka. De roem van het huis verspreidde zich snel. Het werd Ka-Hale-Nui ofwel ‘het grote huis’ genoemd. En Keawe was gelukkig. Op een dag ging hij vrienden bezoeken aan de andere kant van het eiland. Iets voorbij Konaunau, zag hij in de verte een vrouw in zee baden. Het leek hem een mooi meisje en Keawe stapte er op af. “Ik dacht dat ik iedereen in de buurt kende,�zei hij “maar jou heb ik nog nooit eerder gezien, hoe is dat mogelijk?� “Ik ben Kokua, dochter van Kiano,� zei het meisje, “wie bent u?�. Keawe stelde zich voor en het duurde niet lang of Keawe en Kokua hadden trouwplannen. Op zijn trouwdag stond Keawe voor de spiegel en hij ontdekte een raar plekje op zijn huid, dat op een stukje mos leek. Hij wist dat dit plekje melaatsheid betekende en dat hij daaraan dood zou gaan.
Keawe wist wat hem te doen stond. Hij ging op bezoek bij zijn oude vriend Lopaka en vroeg naar de wonderlamp. Lopaka had deze reeds lang geleden verkocht. Keawe volgde het spoor van de wonderlamp. Na vele omzwervingen, arriveerde hij bij een groot, prachtig huis. “Geen twijfel dat de lamp hier geweest is�, dacht Keawe. Buiten adem stapte een oude man naar buiten. “De lamp, u komt de lamp kopen�. Keawe bevestigde en vroeg naar de prijs. “De prijs is 2 cent�. “Mijn god,� dacht Keawe “twee cent, dat betekent dat ik hem nooit meer door kan verkopen.� Maar Keawe dacht aan zijn vrouw en aan zijn geluk en wilde daar nog van genieten. Hij kocht de wonderlamp.
Keawe ging naar huis en wenste zichzelf beter. Aanvankelijk waren Kokua en Keawe erg gelukkig, maar Keawe ging steeds meer piekeren over zijn lot en trok zich steeds vaker terug. Ook Kokua trok zich steeds meer terug en al gauw ging het bergafwaarts met het nog jonge huwelijk. Op een dag trof Keawe zijn vrouw huilend aan op een van de vele balkonnen van het huis. “Je kunt met recht huilen in dit huis�, zei Keawe, “en toch zou ik er mijn leven voor geven, als jij tenminste gelukkig kon zijn�. “Gelukkig?� riep ze uit, “Keawe, toen jij alleen in je mooie huis woonde, was jij op het eiland het voorbeeld van een gelukkig mens. Je was altijd vrolijk en opgewekt. Toen je met mij trouwde, ben je gestopt met glimlachen.
Keawe vertelde alles, van de wonderlamp en van zijn noodlot.
Kokua was een slim meisje. “Maar Keawe toch,� zei ze “wis en waarachtig, ik zal je helpen.� “Ach� zei Keawe “niemand zal gek genoeg zijn om de lamp over te kopen voor 1 cent, want dan zit hij er de rest van zijn leven aan vast�. Hij was bang dat Kokua zelf de wonderlamp over wilde gaan kopen. “Maar lieve Keawe. Er zijn tal van andere landen waar munten bestaan die minder waard zijn dan 1 eurocent. Laten we daar naar toe gaan en de wonderlamp verkopen.�
Keawe en Kokua vertrokken, verkochten de wonderlamp en keerden huiswaarts naar Hawaii. Daar leefden zij nog lang en gelukkig.